สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่าความภาคภูมิใจ (ก่อนกลับบ้าน)

เมื่อสักชม.ที่ผ่านมาระหว่างที่ยืนรอรถจะกลับบ้านสายตาเหลือบไปเห็นน้องผู้หญิงคนนึง   รู้สึกว่าจะเป็นผู้พิการตาบอดทั้งสองข้างนั่งรอรถอยู่ที่ป้ายเดียวกัน   ด้วยความที่ชอบเป็นคนช่างสงสัยอยู่เป็นทุนเดิมก็พยายามมองหาไม้เท้าของเธอเพราะสงสัยว่าเป็นผู้พิการตาบอดแล้วทำไมจึงไม่มีไม้เท้า   พอจ้องมากๆ เข้าเธอก็หันมามองหน้าสบตากับเรา
"เฮ้ย... น้องเค้ามองเห็นนี่หว่า!!!"  //  แบบว่า..ตกใจอย่างแรงงงงงงง...  

จังหวะนั้นมีรถเมล์แดงมาจอดที่ป้ายรถพอดีสาวน้อยผู้พิการก็ทำท่าเพ่งมองรถเมล์คันที่มาจอด แล้วหันซ้ายหันขวาทำท่าจะหาคนถาม  ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เธอก็เลยถามขึ้นว่าจะไปรถสายอะไร พร้อมๆ กับเราซึ่งก็คิดว่าน้องเค้าคงต้องการความช่วยเหลืออยู่พอดีเหมือนกัน  น้องเค้าบอกว่ารอรถสาย 136 อยู่   เราบอกน้องว่างั๊นเดี่ยวจะรอรถแล้วขึ้นไปเป็นเพื่อนเพราะรถสายนี้วิ่งผ่านหน้าบ้านของเราอยู่แล้วพอผู้หญิงคนที่นั่งข้าง น้องเค้าเห็นเราเข้าไปถามนั่น โน่นนี่น้องเค้าแล้ว  เธอก็ยิ้มให้เราทีนึงเหมือนจะเบาใจว่าน้องเค้าได้นารีขี่ม้าขาวเข้ามาดูแลให้แล้ว   อิ อิ  

เราจึงถามน้องว่าจะไปลงที่ไหน?   น้องบอกว่าจะไปลงที่สวนจตุจักร   เราตามต่อว่าไปลงที่สวนจตุจกรแล้วจะไปไหนต่อ  (แล้วมันเรื่องอะไรของตรูฟระ?  ถามซอกแซกจริงๆ ฮ่าาาา...)   น้องบอกว่าต้องข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถสาย 29  เราถามต่ออีกว่า... แล้วจะนั่งสาย 29 ไปลงที่ไหน???  "น้องตอบว่า...จะไปลงหัวลำโพง"  แอร๊ยสสสสสสส์...  OoO"  ตกใจอย่างแรงงงงส์ (อีกครั้ง)   ใครหนอช่างแนะนำน้องเค้าได้เช่นนี้!!!   ตอนนั้นรู้ว่าคงจะปล่อยน้องเค้าให้เดินทางไปเองอย่างนันไม่ได้แล้วจึงตามต่ออย่างไม่เกรงใจว่า  จะไปทำอะไรที่หัวลำโพงคะ?  น้องบอกว่าจะนั่งรถไปลงทะเบียนเรียนที่ขอนแก่น  รถไฟฟรีจะออกตอน 3 ทุ่ม  แล้วน้องก็ถามเราต่อว่าที่จริงหนูสามารถนั่งไปรถไฟฟ้าใต้ดินฟรีไปลงที่หัวลำโพงได้โดยใช้บัตรประจำตัวของผู้พิการ   แต่ไม่รู้ว่าจะต้องไปขึ้นตรงไหน?  เพราะตาของน้องสามารถมองเห็นได้แค่ 30 %   ครั้นจะถามใครก็เกรงใจกลัวเค้าจะไม่ว่างให้ถาม  (โถ..แม่คุณ )    เราเลยบอกกับน้องว่าถ้าน้องไปต่อรถอย่างที่บอกพี่มั่นใจว่าน้องไปขึ้นรถไฟไม่ทัน 3 ทุ่มแน่ๆ  เดี๋ยวพี่จะเดินไปส่งขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินให้เอง   แล้วเราก็จูงมือกับน้องเค้าเดินย้อนขึ้นไปเพื่อพาน้องไปลงรถไฟฟ้าใต้ดินที่สถานีพระราม 9

ระหว่างที่เดินไปก็ชวนคุยกันไป  น้องเล่าให้ฟังว่า  ก่อนจะมานั่งรอที่ป้ายรถเมล์นี่น้องมาจากหน้าม.รามฯ  ขึ้นแท็กซี่บอกว่าจะไปหัวลำโพง ทั้งตัวเหลือเงินอยู่แค่ 180 บาท  แต่แท็กซี่กลับมาปล่อยให้น้องลงตรงสถานฑูตจีนแทน  อ้างว่ารถติด แล้วเรียกค่าโดยสาร 178 บาท แล้วยังแนะนำน้องเค้าให้ขึ้นรถเมล์ฟรีสาย 136 ไปลงจตุจักร  แล้วต่อรถเมล์ฟรีสาย 29  ไปลงหัวลำโพง  (ดูความเลวร้ายของคนเรานะ..  ทำได้แม้แต่ผู้พิการ)  แท็กซี่เอาน้องเค้ามาทิ้งไว้ที่ป้ายรถเมล์ตั้งแต่ 5 โมงครึ่ง  น้องบอกนั่งอยุ่ตรงนี้มาราวๆ 2 ชม.ได้ เราตกใจมากเพราะปกติเราจะไม่ค่อยมาขึ้นรถที่ป้ายนี้ซักเท่าไร  นี่ถ้าเราไปขึ้นรถกลับบ้านอีกป้ายนึงตามปกติ ก็ไม่รู้ว่าน้องเค้าจะต้องนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์นี้จนถึงเมื่อไหร่

น้องเล่าว่าเรียนจบม.6 แล้วจะมาสมัครงานที่บริษัทๆ นึง  แต่มันต้องจบวุฒิป.ตรี  น้องจึงต้องเดินทางไปที่ขอนแก่นเพื่อลงทะเบียนเรียนฟรีสำหรับหลักสูตรคนพิการอะไรซักอย่างอ่ะนะ  ระหว่างทางเดินเห็นร้านขายลูกชิ้นเราก็แว๊บขึ้นมาว่าเวลาประมาณนี้น้องเค้าได้ทานข้าวหรือยัง   จึงถามไปว่าทานข้าวไปรึยัง   น้องบอกว่าเหลือเงินติดตัวอยู่พียง 2 บาทพูดพร้มกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วแบมือให้เราดูเหรียญ 2 บาทเหรียญนึง    น้องบอกอีกว่าแค่ได้ขึ้นรถฟรีเค้าก็ไปต่อได้สบายแล้ว  เดี๋ยวกลับไปอีกวัน 2 วันเค้าก็จะได้รับเงินเบี้ยเลี้ยงผู้พิการ 500 บาทเค้าก็จะอยู่ต่อได้แล้ว     เราเห็นท่าทางของน้องเค้าแล้วรู้สึกแปลกใจมาก ว่าระหว่างทางน้องเค้าสนทนาพูดคุยกับเราด้วยอารมณ์เบิกบานยิ้มแย้มอย่างไม่อนาธรณ์ทุกร้อนใดๆ  ทั้งๆ ที่เพิ่งจะโดนแท็กซี่ทำกับเค้าขนาดนั้น    ทำให้เราคิดว่าถึงน้องเค้าจะเป็นผู้พิการที่มองไม่เห็นแต่ภาพภายในจิตใจของน้องเค้ากลับสว่างไสวมากมาย    ตลอดเวลาที่น้องเล่าน้องไม่ได้ด่าว่าหรือแสดงความรู้สึกเคียดแค้นใดๆ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย

พอมาถึงสถานีรถไฟฟ้าฯ ก็เข้าไปซื้อตั๋วของเราส่วนน้องเค้าสามารถโดยสารได้ฟรีจริงๆ ด้วย  (เพิ่งจะรู้ว่าเมืองไทยมีการดูแลผู้พิการในเรื่องนี้รถไฟฟ้าทั้งใต้ดินบนดินให้ผุ้พิการโดยสารรถได้ฟรี  แต่มีเรื่องแปลกอยู่ว่า.. รถเมล์กลับไม่ยอมให้ผู้พิการขึ้นรถฟรีอ่ะ!  งงมากๆ เลยประเทศไทย!!!)   เราพาน้องลงบันไดเลื่อนไปถึงชานชาลา รถมาพอดี     เรารีบหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา ภายในกระเป๋ามีเงินเหลืออยู่เพียง 120 บาท เพราะยังไม่ได้กดเงินเรารีบควักเงิน 100 บาทยัดใส่มือน้องแล้วจูงขึ้นรถไฟฟ้าไปน้องหันมามองหน้าแล้วบอกขอบคุณพร้อมกับที่สัญญาณปิดประตูรถร้องเตือน  แล้วเราก็เดินไปรอรถที่ชานชาลาฝั่งตรงข้ามซึ่งขึ้นแค่สถานีเดียวก็ถึงบ้านแล้ว

วันนี้เราใช้เวลาระหว่างออฟฟิศถึงบ้านยาวนานกว่าปกติแต่สิ่งที่ได้พบเจอในวันนี้กลับทำให้เรารุ้สึกดีใจและภูมิใจที่มีโอกาสได้ช่วยเหลือคนไทยด้วยกันแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ความสุขที่ได้จากตรงนี้มันทำให้หัวใจเราพองโตอย่างมาก

สังคมในปัจจุบันทุกคนต่างรีบเร่งเพื่อต้องการที่จะเดินทางไปสู่จุดหมายของตนเอง   แต่... อยากสะกิดเตือนให้คุณคิดซักนิดว่า ในระหว่างที่คุณกำลังเ่ร่งรีบกับชีวิตประจำวันของตนเอง  ลองใช้เวลาเพียงเล็กน้อยหันไปมองรอบๆ ตัวคุณ   ว่ามีใครที่กำลังเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลืออยู่บ้างหรือไม่   บางครั้งการที่คุณสละเวลาเพียงไม่นานช่วยเหลือคนแปลกหน้าที่คุณไม่รู้จักซักคนนึง มันอาจจะทำให้ชีวิตของคุณมีโอกาสได้เติมเต็มความภาคภูมิใจเล็กๆไว้ในหัวใจของคุณก็ได้นะคะ